Τρίτη 3 Μαΐου 2011

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ



Όλα τα ειδησεογραφικά Μέσα κάνουν λόγο για το ταξίδι του Θανάση Βέγγου, του υπέροχου αυτού ανθρώπου। Κι όμως ο Θανάσης Βέγγος δεν έφυγε ποτέ, είναι και θα είναι εδώ...
Όλοι σήμερα έχουν τη βιογραφία του, τους σταθμούς της ζωής του και διάφορες άλλες λεπτομερειες. Στο ΠΙΝΑΚΙΟ θα προχωρήσουμε σε άλλο μοτίβο, αυτό πο νιώθουμε... Θέλω να σταθώ σε αυτό που εισπράττω εγώ όταν βλέπω στις παλιές ταινίες Θανάση Βέγγο. Πάνω του βλέπω μια εποχή που ο κόσμος ήταν αγνός, χαμογελαστός, φιλόξενος, τίμιος.Μια φράση του πριν από λίγα χρόνια όταν τιμήθηκε από το Δήμο Κορυδαλλού, ήταν “Δεν ξέρω που έφτασα, αλλά στη γαλέρα της ζωής μου τράβηξα πολύ κουπί”. Στο πρόσωπο του έβλεπες, αποτυπωμένη μια κοινωνία ολόκληρη, μια ντροποσοσύνη που σήμερα δεν υπάρχει. Καθαρός άνθρωπος...έλεγε η γιαγια μου και οι παλιοί με τις πιο απλές λέξεις εννούν πολλά...Στις ημέρες μας επικρατεί η Κρίση των Αξιών....και ο Θανάσης Βέγγος είναι πάντα εδώ σε εμάς για να υπενθυμίζει πως Αξίες υπάρχουν. Σε καμία περίπτωση δεν κυνήγησε την Τέχνη με τρόπο όπως κάνουν πολλοί σήμερα ηθοποιοί δημοσιοχετίστικο, αλλά δούλεψε και πολέμησε γι' αυτή. Ο Μπέζος σήμερα το πρωί στη ΝΕΤ είπε μια σημαντική φράση που όμως η συνάδελφος δεν την έπιασε...Είπε λοιπόν πως ο Θανάσης Βέγγος, δεν ανήκε σε κάποια κατηγορία, κωμωδία ή δραμα...αλλά είναι μια ιδιότυπη και πολύ συγκεκριμένη περίπτωση. Κατηγορία Θανάσης Βέγγος...όχι μόνο στις τάξεις του θεάτρου αλλά και στη ζωή μας, ζούμε γι ανα γίνουμε καλύτεροι. Και “καλέ μου άνθρωπε” ζεις στις ψυχές και στις καρδιές όλων μας ακόμη και σε εμάς που δε σε γνωρίσαμε ποτέ από κοντά, αλλά θα γελάμε μια ζωή ακόμη και στα δύσκολα γιατί εσύ μας έμαθες να τραβάμε κουπί και να είμαστε ευτυχείς που υπάρχουμε και έχουμε αξιοπρέπεια.











1 σχόλιο:

  1. Επιστολή προς τον Θανάση

    Αγαπημένε μου Θανάση... μου 'παν τα νέα σήμερα το πρωί.

    Ο καλός μας άνθρωπος έφυγε.

    Σύντομη σκοτοδίνη και μετά αυθόρμητα θυμάμαι σουρεαλιστική στιγμή σε γύρισμα. Εκλαιγα τότε γιατί πέθανε ο γάτος μου, κι εσύ γελώντας και με τον μοναδικό σου τονισμό μου 'πες:

    «Αν κάνεις έτσι για τον γάτο, μωρ' συ, για μένα όταν πεθάνω πώς θα κάνεις, τρελή, ε τρελή».

    Για σένα... δεν φτάνουν τα δάκρυα.

    Εικόνες η μια πάνω στην άλλη, το γέλιο σου ξανά και ξανά στο μυαλό.

    Περάσαμε μαζί χρυσές εποχές. Εσύ το 'λεγες.

    Υστερα ήρθαν τα ζόρικα. Πάλι εσύ το 'λεγες.

    «Ζοριζόμαστε, κορίτσι μου - κουράγιο» κι έξαφνα γελούσες, «σώπα, μωρέ, τα ξέρουμε τα ζόρικα, χωρίς αυτά δεν λειτουργούμε, με καταλαβαίνεις; Βάλε μπρος κάνα καινούργιο γύρισμα».

    Εγινε. Η τελευταία μας δουλειά στη Θεσσαλονίκη.

    «Να φάω μια μπουγάτσα, μωρέ αντίχριστοι» μας μάλωνες την ώρα που τρέχαμε με τις κάμερες στο μπεζεστένι.

    «'Η έστω έναν πατσά. Σαλονικιώτικο! Ξελιγώθηκα, αθεόφοβοι!!!»

    Εγινε κι αυτό.

    Πολύ το φχαριστήθηκες. Αλλά πριν, ήσουν σίγουρος ότι πρώτοι από σένα είχαν φχαριστηθεί τη λιχουδιά συνεργείο και συνεργάτες.

    Πάντα στεκόσουν στο τέλος της ουράς, μην αδικήσεις κάποιον.

    «Λιγούρα ξελιγούρα, τα παιδιά να φάνε πρώτα που δουλεύουν σαν τα σκυλιά».

    Αχ, και να σ' άκουγαν οι 300 της Βουλής.

    Ξέραμε πως τη δουλειά σου ποτέ δεν τη χόρταινες, δεν κουραζόσουν εσύ. Δεν παραιτήθηκες. Ποτέ.

    Η τελευταία σου κουβέντα λίγο πριν την εντατική:

    «Πάμε γύρισμα, σύνερθε, μη χασομεράς! Βουλιάζουμεεε!!!»

    Μάης του 2011. Βουλιάζουμε. Σε μιζέρια, σε φτώχεια, σε κατάθλιψη.

    Μια Ελλάδα ολόκληρη. Αλλά εσύ μας αφήνεις κληρονομιά το γέλιο και την τρυφερή ματιά σου σε όλους μας. «Καλοί μου άνθρωποι, αντίο» μας είπες σήμερα το πρωί.

    Αντίο, λοιπόν, Θανάση μας. Αφθαρτε, Αγνέ κι Αγιε.

    Υποκλινόμαστε στο πέρασμά σου στην Αθανασία.

    ΚΑΚΙΑ ΙΓΕΡΙΝΟΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή