Φθινόπωρο πια και η φύση φόρεσε το ίδιο χρώμα με τις σκέψεις μου… Μουντές και μελαγχολικές αποχρώσεις να μαρτυρούν ότι σε σκέφτομαι ακόμη.
Πάει καιρός που τα φύλλα σκορπούσαν γύρω μας για να καλύψουν
τα φιλιά μας , ενώ οι ήχοι από την λίμνη αποσιωπούσαν και έπαιρναν στο βυθό της,
τις πιο ονειροπόλες σκέψεις μας… Σκέψεις
και φαντασιώσεις που ποτέ δεν αναδύθηκαν και έμειναν να σαπίζουν σαν άλλες λαμαρίνες
ξεχασμένες από ναυάγιο στα αβαθή
Τρεις Χειμώνες πέρασαν
μετά άδεια τα Φθινόπωρα… δεν ξέρω τίποτα πια για σένα, αγνοώ την ύπαρξη σου - βλέπεις ήξερες
να κρύβεσαι καλά και να χάνεσαι στα αδιάβατα δάση έχοντας την άγνοια του κινδύνου.
Όμως ο πιστός στρατιώτης είναι αυτός που φέρνει σε πέρας την
αποστολή του ή αν δεν τα καταφέρει να το κάνει θα έχει δώσει την μάχη μέχρι της
τελευταίας ρανίδας του αίματος του. Και
εγώ δεμένος με τον ύψιστο νόμο, όχι τον στρατιωτικό αλλά
τον ερωτικό , θα έρθω να σε βρω ακόμη και στο πιο σκοτεινό μονοπάτι που έχεις χαθεί,
εκεί που ακόμη κι οι πυξίδες δεν δείχνουν προσανατολισμό… Οι μόνοι
οδηγοί μου η θύμηση των ήχων της φωνής
σου και του γέλιου σου. Το μόνο που
αναζητώ είναι να δω στα μάτια σου εκείνα τα Φθινόπωρα που για εμάς ήταν Άνοιξη
και μάλιστα ερωτική.
Μα και πάλι αν η αποστολή δεν τεθεί με επιτυχία θα κρύψω τους
λυγμούς και τα δάκρυα μου κάτω από τα φύλλα των δέντρων που θα καλύψουν ένα
ακόμη άδειο Φθινόπωρο…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου