«Ροκ-σταρ βρέθηκε δολοφονημένος στο καμαρίνι του»

 Ο αστέρας της ροκ μουσικής Νίκος Χρήστου βρέθηκε δολοφονημένος στο καμαρίνι του. Οι ύποπτοι πολλοί και ο Τύπος «διψάει» για…εκδίκηση.

Ο Αστυνόμος Φάκας καλείται να διαλευκάνει την υπόθεση.

Μια υπόθεση με έντονο συναισθηματικό βάρος γι’ αυτόν καθώς ο Νίκος Χρήστου ήταν ο παιδικός του φίλος. Δεν το αποκαλύπτει σε κανέναν για να μην τον αποσύρουν από την έρευνα.  Όλα αυτά συμβαίνουν στο αστυνομικό μυθιστόρημα Reunion που υπογράφει ο Γιώργος Αράπογλου.

Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο για το Πινάκιο

Ο Γιώργος Αράπογλου δημοσιογράφος στο επάγγελμα και μέλος της pressing-team (μιας δημοσιογραφικής ομάδας που καταπολεμά την φτώχεια, την αστεγία και τον κοινωνικό αποκλεισμό),  δοκιμάζει την πένα του σε επίπεδο λογοτεχνίας και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό.

Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που κρατά την ένταση μέχρι την τελευταία του σελίδα. Οι ανατροπές είναι αναπάντεχες και το κουβάρι όσο ξετυλίγεται καθηλώνει τον αναγνώστη.

Ένας από τους άξονες του Reunion είναι ότι: η  αλήθεια πολλές φορές κρύβεται σε χαραμάδες που δεν πάει το μυαλό μας.

Ξεφυλλίστε το και μέσα από την περιπέτεια του Αστυνόμου Φάκα σίγουρα θα δείτε πολλά γνωρίσματα του δικού σας εαυτού…

Reunion, το πρώτο σου μυθιστόρημα. Τι σας ώθησε στην συγγραφή, ποιες ήταν οι δυσκολίες και ποιες οι αγωνίες;

«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να σκαλίζει λέξεις στα τετράδια, πάντα μου άρεσε να φτιάχνω τις δικές μου ιστορίες. Αυτή ήταν και η πρώτη μου επαφή με το «αγώνισμα» της γραφής. Μεγαλώνοντας, αυτό έγινε μια ατέρμονη εσωτερική ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας. Συνεπώς, το να περάσεις από μικρά αφηγήματα σε μια μεγαλύτερη ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, ήταν πια θέμα χρόνου και συγκυριών.

Αυτή ήταν και η βασική δυσκολία. Δεν ένιωθα έτοιμος να ολοκληρώσω μια ιστορία, να εκτεθώ σε ένα ευρύ κοινό και να τεθώ υπό την κρίση του. Στα κιτάπια μου έχουν μείνει πολλές ιστορίες που έχουν μείνει ανολοκλήρωτες εξαιτίας αυτής της φυσικής συστολής. Το «Reunion» ήταν μια ιστορία που επιβίωσε, μου έβγαλε το «θέλω» μου και με οδήγησε μέσα από τους ήρωές της στο να φτάσω στην ολοκλήρωση.

Αγωνίες; Πολλές. Η πρώτη και σημαντικότερη είναι να είσαι ικανοποιημένος με αυτό που γράφεις. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, δεν θα είσαι ποτέ, ακόμα κι όταν πια το βιβλίο έχει πάει στο τυπογραφείο. Όμως, κάποια στιγμή πρέπει να το πάρεις απόφαση ότι ήρθε η ώρα να βάλεις τελεία. Στη συνέχεια, να είσαι συνεπής με τον αναγνώστη σου. Να μην τον κοροϊδέψεις, να του δώσεις μια ιστορία που θα τον συνεπάρει και ένα κείμενο που θα υποστηρίξει όλη αυτή την ανησυχία σου. Οι αναγνώστες σήμερα είναι απαιτητικοί και αυστηροί κριτές. Δεν μπορείς να τους προσφέρεις παρά μόνο την αλήθεια σου. Και βέβαια, όταν τελειώσεις και έχει πια φύγει από σένα, να μην έχεις το αίσθημα ότι έχεις αφήσει κενά. Είναι μια δύσκολη και επίπονη διαδικασία, απαιτεί σκληρή δουλειά, αλλά η ολοκλήρωσή της είναι μια πολύ μεγάλη δικαίωση».

Ο αστυνόμος Φάκας σε μια φάση ανασυγκρότησης του ίδιου του εαυτού καλείται να λύσει ένα μυστήριο φόνο. Η θέληση του και το πάθος του σε συνδυασμό με την σκέψη και τις ικανότητες του δείχνουν την πραγματική λύση και όχι την υποφαινόμενη. Αυτό το γεγονός στέλνει μηνύματα και στους αναγνώστες να αναζητούν την αλήθεια και όχι τους εύκολους στόχους;

«Είναι ενδιαφέρουσα η ερμηνεία σας. Ξεκινώντας από τον ίδιο τον χαρακτήρα, αυτόν του αστυνόμου Γιώργου Φάκα, συνειδητοποιούμε από την πρώτη κιόλας εμφάνισή του, ότι είναι ένας άνθρωπος που ψάχνει να βρει μια καινούρια ταυτότητα. Είναι εμφανές ότι κάνει μια δουλειά που δεν θέλει και βρίσκεται σε μια ιστορία που τον πονά. Ακόμα περισσότερο όταν καλείται να εξιχνιάσει τη δολοφονία του παιδικού του φίλου και ενός από τους ανθρώπους που τον κρατούν στο παρελθόν με ωραίες αναμνήσεις. Η αναζήτηση της αλήθειας είναι η μόνη επιλογή και δεν χωρά αδιέξοδα.

Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή. Η αλήθεια πολλές φορές κρύβεται σε χαραμάδες που δεν πάει το μυαλό μας. Είναι υποχρέωση απέναντι πρωτίστως στον εαυτό μας να μην σταματήσουμε ποτέ να την αναζητούμε. Ακόμα κι αν αυτή η ίδια η αλήθεια μας αποκαλύψει πράγματα που θα μας πονέσουν. Είναι η διαδικασία της αναζήτησης που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Και αυτός είναι ένας σκληρός, πολλές φορές επίπονος και οδυνηρός αγώνας. Αξίζει, ωστόσο, να τον δίνει ο καθένας μας σε οποιαδήποτε ευκαιρία του παρουσιάζεται».

«Όλοι ζούμε στον υπόνομο, μα κάποιοι από εμάς κοιτούν τα άστρα», αναγράφεται σε ένα post-it του πρωταγωνιστή του βιβλίου. Μήπως όλοι πρέπει να κολλήσουμε αυτό το χαρτάκι και να αναζητήσουμε τα δικά μας άστρα και τον δικό μας ουρανό;

«Είναι μια φράση που αποδίδεται στον Όσκαρ Ουάιλντ και, πράγματι, υπάρχει σε post-it στο εφηβικό δωμάτιο του ήρωα. Δεν ξέρω αν πρέπει να το έχουν όλοι κολλημένο κάπου για να το βλέπουν συνέχεια. Αυτό, ωστόσο, που όλοι οφείλουν να κάνουν, είναι να μην σταματήσουν ποτέ να ονειρεύονται. Και ποιός ο καλύτερος οδηγός των ονείρων από τα ίδια τα άστρα και τον καθαρό ουρανό; Το μήνυμα ουσιαστικά που βγαίνει είναι πως, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που μπορεί να ζει κάποιος, ειδικά σε εποχές σαν την σημερινή συγκυρία, η αισιοδοξία είναι μονόδρομος. Όλοι ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό και έχουμε τα ίδια άστρα ως πυξίδα. Απλώς, κάποιοι επιλέγουν διαφορετική οπτική γωνία. Ίσως χρειαζόμαστε περισσότερη δουλειά ως κοινωνία σε αυτό το κομμάτι».

«Μα είναι δυνατόν να πληρώνεται κόσμος και να γράφει τέτοιες γελοιότητες και ανακρίβειες» είπε ο Φάκας αναφερόμενος στα δημοσιεύματα που αφορούσαν τον φόνο του Νίκου… Στην συνέχεια του βιβλίου, παραθέτετε ως ήρωα τον Δημήτρη Αντωνιάδη. Ένας δημοσιογράφος στην αφάνεια που, πάρα τις ικανότητες του, δεν βρήκε χώρο στο κάδρο γιατί πήγαινε με τον «σταυρό στο χέρι». Ουσιαστικά χαρτογραφείτε το τι επικρατεί στην ελληνική δημοσιογραφία; Δεδομένου ότι κι εσείς είστε δημοσιογράφος.

«Πολλοί έπεσαν στην παγίδα να ταυτίσουν τον ήρωα με τον ίδιο σον συγγραφέα, δεδομένης της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας. Σαφέστατα, θα ήταν πλάνη προς τον αναγνώστη, αν έβαζα τον εαυτό μου στη θέση του ήρωα και έβγαζα στο χαρτί απωθημένα που σίγουρα υπάρχουν μετά από δύο δεκαετίες στον χώρο. Από την άλλη, ωστόσο, αν θέλεις να είσαι πραγματικά ειλικρινής - πρώτα με τον εαυτό σου και μετά με τον αναγνώστη - θα πρέπει να παρουσιάζεις τα πράγματα όπως ακριβώς τα ζεις. Είναι αλήθεια ότι ο χώρος της δημοσιογραφίας βιώνει, εκτός από την οικονομική, μια βαθιά κοινωνική και ηθική κρίση, ευτελίζοντας αρχές, αξίες, εκμηδενίζοντας πλήρως κάθε έννοια δεοντολογίας, υπονομεύοντας ο ίδιος το λειτούργημά του. Είναι υποκριτικό να αποποιούμαστε τις δικές μας ευθύνες. Μέσα σε αυτό το καταστροφικό περιβάλλον, ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που προσπαθούν να διατηρήσουν αξίες και έναν κάποιο ρομαντισμό. Δεν είναι λίγοι, να ξέρετε. Απλώς, έχουν ελάχιστο χώρο να αναπνεύσουν και αυτό τους οδηγεί σε απομόνωση, πολλές φορές σε ασφυξία. Αυτός περίπου είναι ο Δημήτρης Αντωνιάδης, ο οποίος έχει την ανάγκη να υπηρετήσει το λειτούργημά του, όπως ακριβώς το ονειρευόταν κάποτε. Όπως, δηλαδή, το ονειρευόμασταν όλοι, όταν κάναμε τα πρώτα μας βήματα».

Το μυθιστόρημα σας έχει έντονα στοιχεία από τα 80’s & 90’s μέσω των ηρώων του. Αυτό δεν είναι ένα ρίσκο για τους πιο νέους αναγνώστες;

«Ελπίζω πως θα συμβεί το αντίθετο. Είναι αλήθεια πως έχω μια αγάπη σε εκείνη την εποχή, αλλά και σε ό,τι με κρατά συνδεδεμένο με την εφηβεία και τη νιότη. Οι άνδρες, άλλωστε, όσο μεγαλώνουμε θέλουμε να επιστρέφουμε σε αυτά που μας κάνουν να γινόμαστε και πάλι παιδιά. Οι αναφορές στις συγκεκριμένες δεκαετίες, αφορούν κομμάτια της ζωής των ηρώων που επηρέασαν την εξέλιξη της ιστορίας, συνεπώς δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Αυτό που θα ήθελα, είναι ο νεώτερος σε ηλικία αναγνώστης, που δεν έχει βιώματα από αυτές τις δεκαετίες, να ταξιδέψει στο χρόνο μαζί με τους ήρωες του βιβλίου, να ακούσει τις μουσικές τους, να διασκεδάσει στα στέκια τους και να γνωρίσει όσο το δυνατόν καλύτερα τη δική μου γενιά. Άλλωστε, μιλάμε για τις, κατά γενική ομολογία, πιο αγαπημένες δεκαετίες του κόσμου. Πολλά αφιερώματα, ακόμα και εκθέσεις γίνονται με αναφορές στα 80’s & 90’s. Εύχομαι και ελπίζω, οι σημερινοί έφηβοι, να μπουν στα… δικά μας δωμάτια και να πάρουν μια, μικρή έστω, μυρωδιά από το πώς μεγάλωσαν όσοι εκείνη την εποχή ήμασταν στην ηλικία τους».

Η Φιλιώ ακολούθησε τον Φάκα στην αποστολή του, παρά την επικινδυνότητα της. Η κίνηση της αυτή δείχνει πως δίπλα από κάθε άνδρα στα δύσκολα επιβάλλεται να βρίσκεται μια γυναίκα;

 «Όσο κι αν κάποιοι επιμένουν να μην δίνουν στη γυναίκα την αξία που της αρμόζει, ο κόσμος δεν θα ήταν τίποτα χωρίς αυτήν. Η Φιλιώ με την παρουσία της δεν στιγματίζει μόνο τη ζωή του Φάκα, αλλά συμβολίζει πολλές αξίες που τείνουν να χαθούν στις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι ο άνθρωπος που θα σταθεί δίπλα του σε μια περίοδο της ζωής του που ψάχνει να βρει τον εαυτό του, τον στηρίζει χωρίς να ζητά ανταλλάγματα και, πάνω από όλα, του εκφράζει την εμπιστοσύνη της. Του προσφέρει άδολη αγάπη, επικοινωνία, τρυφερότητα και αυτός το ανταποδίδει, όχι από υποχρέωση, αλλά από επιθυμία. Η έντονη σεξουαλική τους δραστηριότητα δεν είναι ζωώδης και χυδαία, είναι απλώς η απόλυτη έκφραση δυο ανθρώπων που δεν θέλουν να κρυφτούν πίσω από κοινωνικές συμβάσεις. «Θέλω να είμαι με αυτόν τον άνθρωπο και δεν με νοιάζει τίποτα». Δεν κάνει ερωτήσεις για το πού θα πάνε, αρκεί να είναι μαζί. Αυτό το «Μαζί» είναι το πιο σημαντικό στη ζωή κάθε ανθρώπου. Ακόμα και έναν τόσο δύσκολο και ταλαιπωρημένο άνδρα, τον κάνει να αντιλαμβάνεται πως μόνος του κανείς δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα».

Ο Γιώργος Φάκας, ο Νίκος Χρήστου, ο Δημήτρης Αντωνιάδης και ο Αλέκος Κώνστας ήταν συμμαθητές από το Γυμνάσιο. Ωστόσο η φιλία τους δεν έσβησε ποτέ παρά τα χρόνια. Αυτό είναι ένα επίσης δυνατό μήνυμα που εκπέμπει το “Reunion”;

«Αυτή είναι μια από τις θετικές πλευρές της ζωής. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν να επικοινωνήσουν πολλά χρόνια και, αν τα φέρει η ζωή να ξανασυναντηθούν, είναι σαν να μην έχει περάσει μέρα. Οι ανθρώπινες σχέσεις εξελίσσονται. Δοκιμάζονται στο πέρασμα του χρόνου, περνούν κρίσεις, εμπόδια, χαρές και λύπες. Σχέσεις που δημιουργήθηκαν σε τρυφερή ηλικία, δεν μπορεί παρά να αφήσουν μια γλυκιά ανάμνηση που δεν μπορεί να τη σβήσει ο χρόνος. Αν συμβεί αυτό, ίσως θα πρέπει να ψάξουμε βαθιά μέσα μας για τις αιτίες. Κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ όταν, ενώ είχα ολοκληρώσει και βρισκόμουν στην διαδικασία της διόρθωσης του βιβλίου, συναντήθηκα εντελώς συμπτωματικά με τους δικούς μου συμμαθητές. Σε αντίθεση με τους ήρωες του βιβλίου, βρεθήκαμε σε μια ευχάριστη συγκυρία, αλλά η ουσία ήταν η ίδια. Στο τέλος τη βραδιάς, είχα ήδη αποφασίσει να αλλάξω τον τίτλο που είχα τότε δώσει στην ιστορία μου. Ως μια ελάχιστη ηθική ανταμοιβή σε ανθρώπους που έχουν συντροφεύσει τις πιο όμορφες αναμνήσεις από τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια της ζωής μου. Αυτό το μήνυμα, ελπίζω να ανακαλύψουν και οι αναγνώστες του βιβλίου».

Σας ενοχλεί που στην Ελλάδα βασιλεύουν τύποι σαν τον Τζόνι Μακρή;

«Με ενοχλεί περισσότερο που κάτι τέτοιοι τύποι λογίζονται ως «κανόνας» και πρότυπο για αρκετό κόσμο. Ευτυχώς, θεωρώ ότι αυτοί που πραγματικά παλεύουν για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, θα βρουν και τρόπο να αποφύγουν τέτοιες παγίδες. Με στενοχωρεί πολύ που κάποιοι πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης στο βωμό μιας εφήμερης δόξας και του «σουξέ της μιας βραδιάς». Αλλά, όταν μιλάμε για ενηλίκους, ο καθένας κάνει τις επιλογές του, ζει και πεθαίνει με τις συνέπειες αυτών. Πάντα θα ελπίζω ότι οι ικανοί θα βρίσκουν άλλους τρόπους να προοδεύουν».

Τέλος, τι περιμένουμε σε συγγραφικό επίπεδο από εσάς  και τι άλλο ετοιμάζετε γενικότερα;

 «Στην παρούσα φάση, έχω στόχο να ολοκληρώσω ένα παραμύθι που έχω υποσχεθεί να αφιερώσω στον νεογέννητο γιο μου. Είναι μια υπόσχεση που έχω καθυστερήσει να εκπληρώσω, αλλά θα γίνει σύντομα. Παράλληλα, ήδη έχω ξεκινήσει να ετοιμάζω το δεύτερο μυθιστόρημα μου, το οποίο είναι βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία της Αθήνας της κρίσης. Εκεί έχω εστιάσει συγγραφικά την ενέργειά μου. Οι ήρωες των αστυνομικών ιστοριών θα… ξεκουραστούν για λίγο μέχρι να ολοκληρωθεί η έρευνα πάνω στο θέμα που θέλω να εστιάσω.

Στα υπόλοιπα, θα συνεχίσουμε τις προσπάθειες της Pressing Team, της ομάδας δημοσιογράφων, της οποίας είμαι συνιδρυτής, να διοργανώνουμε αθλητικές δραστηριότητες με τη συμμετοχή γνωστών επαγγελματιών αθλητών, με στόχο την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για κοινωνικά ζητήματα, όπως η φτώχεια, η αστεγία και ο κοινωνικός αποκλεισμός και η αξιοποίηση του αθλητισμού ως εργαλείο στον αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία. Ελπίζουμε να σας έχουμε κοντά μας!».